W ostatni weekend kwietnia siedmiu uczestników wzięło udział w trzeciej części Weekendowych Rekolekcji Benedyktyńskich. W wiosennej ciszy wsłuchiwali się w głos Serca naszego Pana i medytowali nad Jego miłością do Ojca. Oprócz słuchania konferencji modlili się z nami Liturgią Godzin, adorowali Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie i korzystali z pięknej słonecznej pogody. Niech Pan prowadzi Was dalej tam, gdzie jesteście i gdzie On na Was czeka.
19 – 21 kwiecień, miały miejsce kolejne rekolekcje dla oblatów. Zaczęły się Nieszporami. Następnie po spotkaniu rozpoczynającym rekolekcje wysłuchaliśmy konferencji wygłoszonej przez księdza Kapelana. Po kolacji, Różańcu i Komplecie, za zgodą Matki Ksieni, która pozwoliła na przerwanie silentium sacrum, spędziliśmy wspólny wieczór na rozmowach w kawiarence Zacisza św. Benedykta. Najwytrwalsi debatowali prawie do północy. Czwartek był dniem milczenia, pustelni i medytacji. Ksiądz Kapelan poprowadził drugą konferencję. Obie były komentarzami do myśli z dzieł Diadocha z Fotyki oraz Barsanufiusza i Jana z Gazy dotyczących Osoby Ducha Świętego. Szczególnie poruszyło mnie stwierdzenie księdza Kapelana – oby dar Ducha Świętego nie był dla nas nierozpakowanym prezentem. Wieczorem mieliśmy możliwość wysłuchać konferencję ojca Konrada Małysa OSB, który przyjechał do Opactwa z Tyńca. Dotyczyła ona odczytania Reguły w kontekście obecnego okresu liturgicznego. Potem wspólnie adorowaliśmy Najświętszy Sakrament. W programie dnia nie zabrakło pracy przy prasowaniu obrusów i składaniu pościeli, sprzątaniu krużganka i skarbca oraz wycinaniu delikatnych etykietek do świec i woskowych figurek, które będą sprzedawane w klasztornym sklepiku. W piątek, przed południem, odbyła się druga konferencja ojca Konrada o benedyktyńskiej szkole życia w codzienności jako wzroście w miłości i w łasce, i dobrym rozeznawaniu w świetle drogi apostołów od Emaus do Zesłania Ducha Świętego. Chwała Panu, że mogliśmy cieszyć się obecnością dawno nie widzianych przyjaciół.
Oblatka Żarnowiecka
Już prawie od roku pierwszy budynek Zacisza św. Benedykta funkcjonuje i służy przyjeżdżającym do nas rekolektantom i wszystkim poszukującym ciszy, skupienia, przestrzeni spotkania z Panem Bogiem i samym sobą. To nasza wielka radość. Jednak potrzeby są większe, dlatego działamy dalej. W marcu na konto budowy Zacisza wpłynęło 3.060,22 zł. Wszystkim Dobroczyńcom duchowym i materialnym składamy serdeczne podziękowania i odwdzięczamy się modlitwą!
Darowiznę na projekt można przekazać wysyłając przelew na poniższy nr konta:
PL: 26 8349 0002 0010 9921 2000 0010
EUR: SWIFT: GBWCPLPP 47 8349 0002 0010 9921 2000 0020
USD: SWIFT: GBWCPLPP 13 8349 0002 0010 9921 2000 0050
z dopiskiem: „Zacisze św. Benedykta”
| Kwota: | |
| Tytuł przelewu: | |
| Imię i nazwisko / nazwa: | |
| Adres e-mail: | |
| Miasto: | |
| Kod: | |
| Ulica: | |
| Numer domu: | |
| Numer mieszkania: |
Dane osobowe podane na niniejszej stronie będą wykorzystane WYŁĄCZNIE w celu przeprowadzenia procesu płatności.
Zapewniamy o naszej stałej modlitwie w intencji wszystkich Dobroczyńców naszego Opactwa. Wierzymy, że radość z wypełnienia słów Jana Pawła II, iż człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, czym dzieli się z innymi, staną się również Państwa udziałem.
Z wyrazami szacunku
Matka Faustyna Foryś OSB
w styczniu:
13 – 15.01.2023 – I stopień (z konferencjami): Wypłyń na głębię
w lutym:
3 – 5.02.2023 – Rekolekcje w ciszy – Słuchaj, znaczy najpierw zamilknij (bez konferencji)
17 – 19.02.2023 –II stopień (z konferencjami): Poznaj Pana – przyszedł dla naszego zbawienia
w kwietniu:
14 – 16. 04.2023 – Rekolekcje w ciszy – Słuchaj, znaczy najpierw zamilknij (bez konferencji)
28 – 30.04.2023 – III stopień (z konferencjami): W Sercu naszego Pana
w maju:
12 – 14. 05.2023 – I stopień (z konferencjami): Wypłyń na głębię
26 – 28.05.2023 – Rekolekcje w ciszy – Słuchaj, znaczy najpierw zamilknij (bez konferencji)
w czerwcu:
02 – 04.06.2023 –II stopień (z konferencjami): Poznaj Pana – przyszedł dla naszego zbawienia
16 – 18.06.2023 – Rekolekcje w ciszy – Słuchaj, znaczy najpierw zamilknij (bez konferencji)
Ostatnie dni Oktawy Zmartwychwstania Pańskiego dla trzynastu uczestników naszych rekolekcji stały się dniami wyciszenia i skupienia. W otoczeniu rozkwitających wiosennych roślinek nasi rekolektanci modlili się z nami Liturgią Godzin, która w tych dniach szczególnie często rozbrzmiewa radosnym „Alleluja!”, adorowali Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, rozmyślali w samotności, a także z zapałem pomagali w produkcji ciasteczek i przy pieleniu ogrodu. Swoje skupienie zakończyli w Święto Bożego Miłosierdzia, po czym z zapasem nowych sił duchowych powrócili do swoich domów. Dziękujemy za ten wspólny czas i życzymy pięknych owoców tych chwil spędzonych przy Sercu Pana.
Zdjęcia można obejrzeć tutaj.
Wszystkim naszym Przyjaciołom, Bliskim, Rekolektantom, Dobroczyńcom, Odwiedzającym naszą stronę i Wszystkim, których Pan stawia na naszej drodze składamy najserdeczniejsze życzenia:
W Niedzielę Palmową, zbliżając się z Jezusem i rozradowanymi tłumami do Jerozolimy, wkraczamy w Wielki Tydzień. Kolejny raz jesteśmy zaproszeni, by czerpać z Tajemnicy naszego zbawienia, które dokonało się przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Szczególnym tego miejscem jest liturgia. W naszej kaplicy będzie ona sprawowana w następującym porządku:
Zapraszamy do wspólnego przeżycia tych Świętych Tajemnic!
Zwiastowanie Pańskie. To właśnie ten dzień, gdy stało się to, czego nikt nie ośmieliłby się pomyśleć. Nieskończony Bóg uniżył się tak bardzo, jak to możliwe i stał się ludzkim Dzieckiem – takim jak każde inne dziecko – zaczynając od mikroskopijnego maleństwa w łonie Matki, by potem do momentu urodzenia powiększyć swoją masę ok. 11 milionów razy. Ale tego dnia był zupełnie, zupełnie malutki. Od tego dnia każde poczęte dziecko może powiedzieć (co prawda jeszcze bez słów, ale co to szkodzi): „to Jeden z nas”. Dlatego dzisiejsza Uroczystość to też Dzień Świętości Życia.
Ten, który przeszedł przez ludzkie życie „najświęciej”, jak to możliwe, pociąga nas, abyśmy również żyli święcie. Każdy dzień jest na to, by być bardziej świętym. By kochać, służyć, przebaczać. By żyć jak On – nasz Brat. Wysoka poprzeczka? Nie, nie poprzeczka. Pełne miłości zaproszenie. Tu nie chodzi o ranking świętości, ale o przyjęcie zaproszenia, które wysyła nam Bóg. Wielu przed nami pięknie na nie odpowiedziało. Teraz kolej na nas.
Ten dzień jest też szczególnie „nasz”, tzn. naszego Opactwa i naszej Parafii – pod tym samym wezwaniem Zwiastowania Pana. Więc modlimy się wspólnie, by w naszym klasztorze i w każdym domu naszej Parafii było jak najwięcej świętości.
W historii chrześcijaństwa mamy kilka dzieł literackich, które pochodzą ze środowisk monastycznych, czytane są powszechnie do dzisiaj, i szczególnie silnie wpłynęły na ukształtowanie się naszej duchowości, gdyż dały wyraz ludzkiej tęsknocie za Bogiem. Najstarsze z nich to Księga Starców i narosła wokół niej literatura egipskiej pustyni. Dalej, Wyznania św. Augustyna; zaliczam je do literatury monastycznej, gdyż autor był wedle ówczesnych pojęć mnichem, chociaż w mieście; założył nawet wspólnotę, napisał dla niej regułę, i jak większość Ojców Kościoła został biskupem z mnicha właśnie. Następna jest Reguła św. Benedykta; jej nauka, ale przede wszystkim jej praktyka w niezliczonych wspólnotach, kształtowała życie chrześcijańskie (jak pisze Rowan Williams) przez sam fakt, że ukształtowała mnóstwo osobowości, które z kolei kształtowały społeczeństwo. Czwarta jest księga O naśladowaniu Chrystusa.
Najwcześniejsze rękopiśmienne kopie Naśladowania pochodzą z Włoch i oczywiście nie są przez kopistów wyraźnie datowane. Ponieważ jednak cechy pisma i szczegóły wykonania pozwalają datować średniowieczne rękopisy z dużą dokładnością, jest pewne, że najstarsza zachowana kopia (podkreślmy: kopia już, nie pierwopis autorski), sporządzona w Vercelli i tam do dziś przechowywana, powstała między rokiem 1280 a 1330. Nie później. Otóż nawet koniec tego przedziału czasowego to jeszcze równe pół wieku przed przyjściem na świat Tomasza a Kempis (1380–1471), któremu na północny wschód od Alp przypisuje się do dzisiaj autorstwo tej księgi; a blisko sto lat przed jego dojrzałą działalnością pisarską. (…)
Nazwaliśmy już tutaj to dzieło księgą tęsknoty. Jest w nim odwieczna tęsknota duszy ludzkiej do Boga, tak, ale przede wszystkim tęsknota chrześcijańskiego serca do Chrystusa, umiłowanego Pana i Zbawiciela. Jak się jednak ma ta tęsknota do tytułu książki, mówiącego o potrzebie naśladowania Pana – zważywszy w dodatku, że takie słowa jak naśladowanie i przykład padają w tekście bardzo rzadko? Otóż niewątpliwie naśladowaniem staje się wybór, całym sercem podjęty, Boga raczej niż wszystkiego tego, co Nim nie jest; w tym nawet Boga raczej niż siebie. Tego wyboru Chrystus, Syn Boży, miłujący Ojca, sam jest wzorem; i nikomu, kto wczytuje się w Ewangelie, udowadniać tego nie trzeba. I taki właśnie wybór głoszą, opisują i utwierdzają wszystkie strony tej książki.
Bo przecież nasza miłość do Chrystusa powinna się przede wszystkim wyrażać w przyjęciu Jego nauki, Jego dążeń i priorytetów za swoje. W praktyce, skoro chcemy tę naukę przyjąć, my, istoty cząstkowo tylko wiedzące i cząstkowo miłujące, musimy zacząć od akceptacji naszego stanu, naszego duchowego ubóstwa; musimy przyjąć jego (bolesne nieraz) skutki jako właściwy nam punkt startu i zaufać w pełni prowadzeniu Bożemu. Właściwie można to wszystko zredukować do jednej zasady – ofiarowania Bogu siebie bez zastrzeżeń. I w tym niewątpliwie bylibyśmy naśladowcami Chrystusa. On, cały skierowany ku Ojcu i żyjący Jego miłością, uczy nas przede wszystkim, że i my istniejemy dla tej miłości. I nie tylko uczy, ale i w nią wciąga przez dar Ducha Świętego: wciąga nas w wewnętrzne życie miłości samej Trójcy Świętej. To ten priorytet mamy przyjąć i naśladować; jeżeli tak Go kochamy, jak kochać pragniemy.
(Ze „Wstępu” Autorki przekładu: s. Małgorzata Borkowska OSB)
W pierwszy dzień kalendarzowej wiosny, każdego roku 21 marca, obchodzimy święto Przejścia do nieba św. naszego Ojca Benedykta. Św. Grzegorz opisał ten moment w swojej II Księdze Dialogów. Pisze tak :
Na sześć dni przed śmiercią polecił otworzyć swój grobowiec. W krótce też dostał silnej gorączki, która bardzo go męczyła. Z dnia na dzień stan jego się pogarszał, dnia zaś szóstego poprosił uczniów, by zanieśli go do oratorium, gdzie przyjął Ciało i Krew Pana, umacniając się na drogę do wieczności. Później wstał wspierając swe osłabione członki na ramionach uczniów, podniósł ręce do nieba i wśród słów modlitwy wydał ostatnie tchnienie.
(więcej…)