Św. Benedykt w swojej Regule (RB 58) prosto opisuje zasady przyjmowania braci: Gdy zgłasza się ktoś nowy do klasztoru, nie należy go łatwo przyjmować, lecz, jak mówi Apostoł, „badajcie duchy, czy są z Boga” (1 J 4,1). I dalej: Trzeba badać troskliwie, czy nowicjusz prawdziwie szuka Boga… To prawdziwe szukanie Boga nas prowadzi przez całe życie mnisze.
Formacja, trwająca od chwili wstąpienia do klasztoru aż do złożenia profesji uroczystej, jest czasem rozeznawania swojego powołania. Ten okres trwa od 9 do 12 lat i obejmuje cztery etapy:
Aspirat (od roku do 2 lat) to pierwsze zapoznanie ze wspólnotą. Kandydatka ma możliwość przyjrzenia się życiu monastycznemu, a wspólnota poznaje kandydatkę.
Postulat (od roku do 2 lat) ma na celu bliższe zapoznanie się z życiem wspólnoty oraz głębsze rozeznanie tego, do czego Pan powołuje. „Czy rzeczywiście szuka Boga…”. Z Bożą pomocą, często za pośrednictwem siostry, która „umie pozyskiwać dusze” (por. RB 58, 6), postulantka odkrywa to, co istotne.
Nowicjat trwa dwa lata. Rozpoczyna się obrzędem obłóczyn. Wtedy też siostra otrzymuje nowe, zakonne imię. Nowicjat jest czasem dalszego pogłębiania formacji zakonnej. Nowicjuszka wchodzi w ten sposób w głębszą relację z Chrystusem, którego oblubienicą stanie się przez złożenie ślubów. Drugi rok nowicjatu, to tzw. rok kanoniczny, stanowiący bezpośrednie przygotowanie do złożenia pierwszej profesji. Nowicjuszka bierze większy udział w życiu i pracach wspólnoty.
Profesja czasowa nastąpi po ukończeniu dwuletniego nowicjatu poprzez złożenie przez siostrę ślubów. W odróżnieniu od innych zakonów formuła ślubów benedyktyńskich – mniszych – brzmi:
ślubuję: stałość (stabilitas)
nawrócenie obyczajów (conversatio morum – co oznacza, że przez całe życie będziemy podejmować trud przemiany, by bardziej zwrócić się ku Bogu)
posłuszeństwo (oboedientia) według Reguły św. Benedykta.
Podczas Mszy Świętej profeska czasowa odczytuje w obecności wszystkich zebranych w chórze sióstr swoją kartę profesji, którą własnoręcznie podpisuje i składa na ręce Matki. Otrzymuje habit, biały welon oraz Regułę i Konstytucje. Profesję czasową składa się na trzy lata i odnawia się przez co najmniej dwa lata.
Jeżeli siostra jest już dostatecznie przygotowana, następuje profesja wieczysta nazywana też uroczystą.
Śluby są składane na ręce Matki, w obecności Sióstr i świadków Kościoła podczas uroczystej Mszy Świętej. Wtedy profeska wypowiada swoje wieczyste FIAT i na ołtarzu podpisuje kartę ślubów. Otrzymuje kukullę (tj. uroczysty płaszcz chórowy) i czarny welon oraz Monastyczną Liturgię Godzin (Brewiarz) zobowiązując się do modlitwy za Kościół i w imieniu Kościoła.
Uroczysta Msza Święta może być połączona z Konsekracją Dziewic. Jest to szczególne błogosławieństwo Kościoła dla dziewic zaślubionych Chrystusowi, czego znakiem jest obrączka: Chrystus mnie poślubia!
Poprzez gest leżenia krzyżem podczas śpiewu Litanii do Wszystkich Świętych pragniemy całkowicie oddać się Jezusowi i Kościołowi.
Po ślubach wieczystych formacja się nie kończy. Dalej przez całe życie trwa formacja stała. Słowa św. Benedykta, że „bezczynność jest wrogiem duszy” są zawsze aktualne i prawdziwe, nie tylko gdy chodzi o pracę fizyczną, ale i duchową.
Formacja w klasztorze – „Szkole Służby Pańskiej”, zgodnie z Regułą naszego Ojca św. Benedykta, dokonuje się we wspólnocie i przez wspólnotę…