Świętujemy Uroczystość św. Scholastyki, siostry św. Benedykta. W opowiadaniu zapisanym przez św. Grzegorza Wielkiego czytamy o ostatnim spotkaniu świętego Rodzeństwa. Ich rozmowa i wspólne uwielbianie dobrego Boga zostało przedłużone dzięki odpowiedzi Bożej w postaci ulewnego deszczu na modlitwę Scholastyki. Św. Benedykt zareagował na to w sposób, który może budzić pewne rozbawienie:
” Niech ci wybaczy Bóg wszechmogący, siostro, co ty zrobiłaś?”
Ile w tym wspaniałomyślności biednego Benedykta: od razu prosi Boga, by wybaczył jego „niepoprawnej” siostrze, że się tak skutecznie pomodliła. Św. Grzegorz komentuje to wydarzenie mówiąc, że Scholastyka długo tęskniąc do brata była owej godziny silniejsza od niego, więc osiągnęła więcej, bo więcej kochała. Nie wchodząc w dywagacje na temat większej czy mniejszej świętości, możemy wyciągnąć z tej historii ciekawy wniosek: św. Scholastyka uczy nas, jak wielką wartość ma pielęgnowanie relacji i prowadzenie dobrych rozmów. Jeśli Pan Bóg „poszedł jej na rękę”, zatrzymując Benedykta deszczem i zmuszając go do naruszenia zakonnych zasad po to, by dłużej rozmawiać o Jego sprawach i pokrzepiać się wymianą świętych myśli, to może to być pytaniem o nasze rozmowy: ile w nich treści budujących, dających wzajemne pokrzepienie, uskrzydlających, pomagających w wędrówce przez życie? Ile potrafimy zawalczyć, poświęcić, by być z drugim człowiekiem? Z jakiegoś powodu Pan Bóg postanowił udzielać się nam nie tylko bezpośrednio – Serce do serca, ale i przez innych ludzi. Obyśmy mieli determinację i zapał, by Go szukać także w spotkaniach mniej lub bardziej planowanych. Byśmy stawali się nawzajem dla siebie darem.
