Aktualności

Zapraszamy na wystawę haftu pod tytułem „Benedyktyńska praca – powrót do źródeł” w skarbcu klasztornym przy Opactwie Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu (ul. Klasztorna 1), która potrwa od niedzieli 13.07 przez całe wakacje aż do 10.10.2025 r.

Wystawa obejmuje:
* zabytkowe prace hafciarskie powstałe i przechowywane przez stulecia w klasztorze
żarnowieckim

* współcześnie wykonane – wg tradycyjnych metod – hafty Mniszek Benedyktynek

* prace wykonane w ramach kursu prowadzonego przy Zrzeszeniu Kaszubsko-Pomorskim „Ocalić od zapomnienia – historyczny haft z pracowni hafciarskiej mniszek z klasztoru w Żarnowcu” przez profesjonalne hafciarki oraz amatorki odkrywające sztukę haftu cieniowanego „żarnowieckiego” (instruktorka kursu: Aleksandra Heimowska-Zadrożna).

Wernisaż wystawy: 13.07.2025 r., godz. 12:15
Na zakończenie wystawy (w dniach 7-10.10.2025) planowany jest kurs wprowadzający w tajniki haftu cieniowanego, który odbędzie się w Żarnowcu (zakwaterowanie i pełne wyżywienie w Zaciszu św. Benedykta przy klasztorze Mniszek Benedyktynek). Osoby zainteresowane szczegółami dot. udziału w kursie prosimy o kontakt (mail: bjarosik@gmail.com).

Rodzina Benedyktyńska obchodzi Uroczystość swojego Ojca – świętego Benedykta. Co można odziedziczyć po ojcu? Rysy twarzy, sposób poruszania się, mówienia, specyficzne nawyki, czasem pasje albo tak bardziej materialnie: jakiś majątek, dom, rodzinną firmę. Można to dziedzictwo chętnie przyjąć, cieszyć się z podobieństwa albo odrzucić, świadomie odróżniać, by nie było widać, że mamy coś wspólnego.

Co po świętym Ojcu Benedykcie dziedziczy mniszka benedyktynka? Co z jego dziedzictwa przyjmuje? Może każda coś innego? Jaką rolę w kształtowaniu jej duszy spełnił? W tekście Reguły każda znajduje nieprzebrane skarby, ale też konkretne słowa, które szczególnie przyjmuje jako swoje bogactwo.

“Niczego nie przedkładać nad miłość Chrystusa”, “Odstąp od złego, czyń dobro; szukaj pokoju, idź za nim”, “Przepasawszy więc biodra  wiarą i pełnieniem dobrych uczynków, podążajmy ścieżkami Pana za przewodem Ewangelii”, “Gdy będziesz postępował naprzód w życiu wspólnym i w wierze, serce ci się rozszerzy i pobiegniesz drogą przykazań Bożych z niewysłowioną słodyczą miłości.” I jeszcze inne.

Święty Benedykt to dobry i troskliwy ojciec. Zostawił nam wielki duchowy dobytek, który z upływem wieków wcale się nie wyczerpuje, ale wręcz pomnaża i na nowo rozbłyska w każdym kolejnym benedyktyńskim powołaniu. Dziękujemy dziś dobremu Bogu za dar świętego Benedykta dla nas, dla całego Kościoła, dla Europy. Za drogę, którą ukazał swoim życiem, którą można dalej iść, przeżywając jakoś na nowo, po swojemu. Aby we wszystkim był Bóg uwielbiony.

Nasi święci Rodzice – św. Benedykt i św. Scholastyka – cenili sobie dobre spotkania. Świadectwo o tym znajdujemy w Dialogach Grzegorza Wielkiego. Kontynuując ich tradycję, doceniając wartość wymiany myśli, duchowego ubogacenia w spotkaniach różnego rodzaju, udało się stworzyć materialną przestrzeń sprzyjającą temu dobru: to sala spotkań w budynku Betlejem. Ci, którzy przyjeżdżali do Żarnowca jakiś czas temu pamiętają, że kiedyś było to przytulne lokum krów i świń. Dzięki przeprowadzonym pracom remontowym zyskało zupełnie nową stylistykę, choć jeszcze trwa jego urządzanie i wyposażanie.

To kolejne, lecz nie ostatnie remontowe przedsięwzięcie w Zaciszu św. Benedykta. Dziękujemy za każde wsparcie, dzięki któremu prace postępują.

W czerwcu na konto budowy Zacisza św. Benedykta wpłynęło 3.340 zł.

Odwdzięczamy się modlitwą!

Dane osobowe podane na niniejszej stronie będą wykorzystane WYŁĄCZNIE w celu przeprowadzenia procesu płatności.

Zapewniamy o naszej stałej modlitwie w intencji wszystkich Dobroczyńców naszego Opactwa. Wierzymy, że radość z wypełnienia słów Jana Pawła II, iż człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, czym dzieli się z innymi, staną się również Państwa udziałem.

Z wyrazami szacunku

Matka Faustyna Foryś OSB

W dniach od 20 do 22 czerwca, oblaci spotkali się w Żarnowcu na drugich w tym roku rekolekcjach. Spotkanie zaczęło się w piątek Nieszporami. Po przywitaniu i omówieniu bieżących spraw z Matką Faustyną, w kawiarence Zacisza, ćwiczyliśmy śpiew i recytację pod kierownictwem siostry Rafaeli. Wieczór zakończyliśmy różańcem i Kompletą. W sobotę, która była dniem pustyni i milczenia, wysłuchaliśmy dwóch konferencji ks. Jarosława Kubiaka, proboszcza parafii w niedalekiej Białogórze. Pierwsza konferencja skupiła się na pytaniu, w jakiego Boga wierzymy i jak łatwo przyjąć za prawdę fałszywy jego obraz. Druga dotyczyła człowieka, jego godności, jako Dziecka Bożego i pewności, że jesteśmy w sercu Boga, „pestką w Bożym Owocu”. W ciągu dnia nie zabrakło czasu na medytację i Lectio divina, spowiedź oraz indywidualne rozmowy z siostrami. Wieczór zakończyła adoracja
Najświętszego Sakramentu i Kompleta. W niedzielę po uroczystej Eucharystii spotkaliśmy się z siostrami podczas wspólnej rekreacji przy kawie i ciastach na krużganku. Można było podzielić się przemyśleniami z czasu rekolekcji, tym, co wydarzyło się w naszym życiu i omówić plany na przyszłość.
Oby we wszystkim Bóg był uwielbiony
Oblatka Żarnowiecka

W pierwszy weekend czerwca odbyły się w naszym klasztorze ostatnie przed wakacjami Weekendowe Rekolekcje Benedyktyńskie.

Mimo ulewnego, zacinającego deszczu, rekolektanci spragnieni Bożej łaski w piątkowe popołudnie dotarli szczęśliwie do Żarnowca. Z różnych stron, z bliska i daleka, niektórzy po raz pierwszy, inni – już kolejny, połączeni wspólnym pragnieniem przebywania z Bogiem w ciszy.

Przez te niecałe 2 doby słuchali konferencji, włączali się w modlitwę Liturgią Godzin, adorowali Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, korzystali z lektury i czasu na modlitwę osobistą.

Wyjechali napełnieni Bożą obecnością, aby dalej odnajdować Go w codzienności, z odnowioną siłą, wzmocnieni na duchu. Niech Was Pan Bóg prowadzi i jak trzeba, to przyprowadzi z powrotem na kolejne rekolekcje.

Bóg w tajemnicy Wcielenia przyjął nasze ludzkie ciało i od tej pory już na zawsze jest ono Jego Ciałem, z Nim wstąpił do Nieba i zasiadł po prawicy Ojca. Możemy powiedzieć, że z krwi i kości jest jednym z nas. Tak bliski.

W Eucharystii karmi swoim Ciałem nasze dusze, dzieli się z nami swoim Bożym życiem, tak, że dostępujemy zaszczytu, od którego aż się w głowie kręci.

Z tej radości, z tego zachwytu, w dzisiejszą Uroczystość jest wynoszony na ulice, pomiędzy bloki, place zabaw i sklepy, żeby wyśpiewać radość tej bliskości, głosić całemu światu, jakim darem został obdarzony.

A my w tym czasie, zgodnie z naturą naszego powołania, pozostajemy z Nim w ukryciu naszej kaplicy, adorując Go i uwielbiając. I tak Kościół – jedno Ciało, choć składa się z różnych członków – cieszy się wybraniem na Bożą Oblubienicę. Ale to są takie sprawy, że się w głowie nie mieści. Można tylko uklęknąć i trwać przed Nim.

Doświadczenie uczy, że kiedy podzielimy np. pizzę na kilka kawałków, to im więcej części, tym mniej do zjedzenia w jednej. Ale kiedy pochodnia dzieli się światłem, zapalając inne, to im więcej się podzieli, tym więcej będzie światła.

Właśnie obrazu trzech pochodni, zapalanych jedna od drugiej, użył św. Grzegorz z Nyssy, opisując relacje między Osobami Trójcy Świętej. Niepojęte, nie do przeniknięcia, a jednak Bóg zechciał uchylić rąbka swoich tajemnic i objawić je ludziom. Nie tylko objawić, ale także uczynić nas uczestnikami tych przedziwnych spraw. I dlatego obchodzimy Uroczystość Trójcy Przenajświętszej.

Skoro Bóg to trzy Osoby, połączone wzajemną miłością, nieustannym całkowitym oddaniem, będące w relacji, a my także jesteśmy osobami i to stworzonymi na obraz i podobieństwo Boga – takiego właśnie Boga, to chyba znaczy, że jesteśmy także powołani do życia w oddaniu, w relacjach, w miłości, która wciąż wychodzi ku drugim, by się oddawać i by przyjmować z wdzięcznością. Co więcej – właśnie wtedy kiedy rezygnujemy z izolacji, z bycia tylko dla samych siebie, odkrywamy prawdę o sobie, o swojej prawdziwej naturze, która jest nam dana i zadana.

Chwała Tobie, Trójco Święta,  jedyny Boże, wszędzie i zawsze, teraz i na wieki.

W naszym wirtualnym spacerze przez Zacisze św. Benedykta schodzimy dzisiaj na dolny korytarz.

Korytarze jak to korytarze – nie pełnią zbyt znaczącej funkcji, tylko się przez nie przechodzi, zmierzając do odpowiedniego pomieszczenia. A jednak i tu jest o co zahaczyć wzrok. Na dolnym piętrze na ścianach wiszą biało – czarne zdjęcia, upamiętniające dawne czasy klasztoru w Żarnowcu, a także w Wilnie – tam, skąd przyszły nasze poprzedniczki w 1946 roku. Klimat historii tchnie więc także wdzięcznością za nasze duchowe korzenie. Na zdjęciach widać kościół św. Katarzyny i różne miejsca klasztoru, a także internat szkoły dla dziewcząt, którą prowadziły siostry. Przybywający do Zacisza goście mają więc okazję zajrzeć na chwilę w te minione dzieje, z których wyrosła nasza wspólnota.

W maju na konto budowy Zacisza św. Benedykta wpłynęło 3.090 zł. Wszystkim, którzy nas wspierają, serdecznie dziękujemy i odwdzięczamy się modlitwą!

Dane osobowe podane na niniejszej stronie będą wykorzystane WYŁĄCZNIE w celu przeprowadzenia procesu płatności.

Zapewniamy o naszej stałej modlitwie w intencji wszystkich Dobroczyńców naszego Opactwa. Wierzymy, że radość z wypełnienia słów Jana Pawła II, iż człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, czym dzieli się z innymi, staną się również Państwa udziałem.

Z wyrazami szacunku

Matka Faustyna Foryś OSB

Duch Święty. Pneuma. Paraklet. Pocieszyciel i Obrońca. Woda, ogień, powiew. Moc i siła. Delikatność i łagodność. Tak nieuchwytny, nie do wyobrażenia, wymykający się rozumowi, wyobraźni, już nie mówiąc o zmysłach. Najbardziej tajemnicza z Osób Boskich. Cokolwiek chciałby się o Nim powiedzieć, będzie tylko cieniem.

Jest potężny, obdarza męstwem męczenników, umacnia chrześcijan prześladowanych, uzdalniając do przekraczania własnych ludzkich sił. Jest delikatny, nigdy nie zmusza, szanuje najbardziej subtelne fragmenty naszych serc. Przenika wszystko, a to znaczy, że nie ma nic, co by było dla Niego przeszkodą, choćby się wszystkie złe moce sprzeciwiły.

Ogarnia nas całych i prowadzi od wewnątrz. Oświeca drogę dokładnie wtedy, kiedy trzeba. Rozpala dusze, pociągając miłością. Przemawia na tyle sposobów, ukryty za plecami naszych bliskich albo zupełnie obcych.

Nieuchwytny, ale przychodzący z konkretem. Bliski i pochłonięty troską o nasze prawdziwe dobro. Od stworzenia świata i jeszcze wcześniej napełnia wszystko sobą. Światłem i mocą, a przede wszystkim miłością.

Duchu Święty, który jesteś zawsze inny niż nam się wydaje, otwieraj nas na to, co od nas większe, aby nasze serca się powiększały, rozpalone Twoim żarem. Prowadź nas w to, co nieznane, ale przez Ciebie dokładnie przygotowane. Daj nam wiarę, która zwycięża wszystko.

W ostatni weekend maja w naszym domu zgromadzili się spragnieni wyciszenia i bliskości z Bogiem uczestnicy rekolekcji. Przybyli z bliższych i dalszych stron, aby spędzić choć trochę czasu przy Bożym Sercu i nabrać duchowych sił. Tym razem były to rekolekcje bez konferencji. Rekolektanci mieli okazję włączyć się w modlitwę Liturgią Godzin, pobyć na adoracji Najświętszego Sakramentu, poczytać książki z biblioteczki, a także włączyć w pracę przy robieniu ciasteczek. Śpiew ptaków, rozkwitłe wiosenne kwiaty i zapach zieleni sprzyjały skupieniu i przebywaniu w Bożej obecności. Drodzy Rekolektanci, niech ten czas łaski, uzupełnienia sił i wyciszenia, poniesie Was dalej w Waszą codzienność i umocni we wszystkim, czym żyjecie.