Wspólnota przybyła tu z Chełmna k. Torunia, przysłana na prośbę biskupa Hieronima Rozdrażewskiego przez Matkę Magdalenę Mortęską, która wcześniej osobiście dwukrotnie odwiedziła ten Dom.

Znamy imiona i nazwiska Sióstr, które tu składały śluby i tu odeszły do wieczności.

Do dziś wspominamy je w naszych modlitwach – każdą w dzień jej zgonu, podczas codziennych Nieszporów.

Było ich przez ten czas prawie 200.

A oto nazwiska 11 matek ksień żarnowieckich sprzed kasaty:

  1. Barbara Knutówna (I)– wybrana w 1617 r. –zm.
  2. Zofia Sapieżanka – obrana ksienią 3 VIII 1638 – zm. 2 IX 1638 – nie zdążyła otrzymać benedykcji
  3. Barbara Knutowna (II) – wybrana 1638 –zm. 1649 r.
  4. Elżbieta Heidensteinówna –była ksienią przez 37 lat (1650–1687)
  5. Marianna Wesslówna –ksieni w latach 1687–1702
  6. Filipina Wustenhoffówna – wybrana w 1702 – zm. 1719 r.
  7. Konstancja Zapędowska – ksieni w latach 1719– 1736
  8. Anna Trzcińska – wybrana w 1737 r.-  zm. 1746 r. – założyła 2 bractwa: szkaplerzne i św. Anny – kult tej świętej w parafii żarnowieckiej jest żywy do dziś.
  9. Jadwiga Kalkszteinówna – wybrana w 1746 r. – odnowiła kościół, dożyła rozbiorów i szykan pruskich, zm. 1797 r.
  10. Zuzanna Pobłocka  – ksieni w latach 1798–1804 – na jej ręce składają śluby ostatnie siostry przed kasatą pruską
  11. Katarzyna Gowińska – ksieni od 1806–1830, za jej czasów rząd pruski zamknął nowicjat

Wśród sióstr były konwerski (siostry II chóru) i tzw. siostry chórowe. Siostry spełniały różne funkcje klasztorne: szafarki, przeorysze, hafciarki, mistrzynie (nowicjatu), furtianki, kustoszki, sekretarki i kantorki.

Przy niektórych nazwiskach znajdujemy dopiski o tym jak żyły:

„Wielka powinności zakonnych obserwantka”

„Wysokich cnót, a mianowicie pokory i wzgardy siebie miłośnica”

„Kochana i wielce potrzebna, wzór zakonności”

„Wielce w chwale Bożej pracowita”

„Do chwały Bożej osobiście żarliwa”………

Ostatnia Siostra, która składała śluby w Żarnowcu Dorota Dobrzewińska zmarła w 1855r.

W 1832 konwent powiększył się o benedyktynki z Torunia, które przybyły tu po kasacie swego klasztoru.

Po benedyktynkach sprzed kasaty pruskiej pozostały haftowane ornaty, kapy, vella, bursy, stuły, manipularze, księgi liturgiczne, rzeźby barokowe, barokowo – rokokowy wystrój kościoła klasztornego, zabudowania gospodarcze, alejka grabowa w klasztornym ogrodzie, po której do dziś spacerujemy i gdzie o każdej porze roku dobrze jest się modlić.

Ostatnia benedyktynka po kasacie pruskiej, s. Zofia Winnicka – mniszka toruńska zmarła 1 września 1866 r. Ostatnie 10 lat swego życia trwała na modlitwie sama jedna. Ludność ze wsi przynosiła jej jedzenie. Po śmierci s. Zofii nastał czas 80– letniej nieobecności mniszek benedyktynek w Żarnowcu na Pomorzu. Na terenie klasztoru funkcjonowała jedynie parafia.

Ale ścięty pień drzewa odrasta i znów się zieleni…