Pokój – PAX–  Ordo et Pax

harmonia i pokój, to dwa słowa, które syntetyzują całą naszą duchowość. Drogą do ukazywania ładu i pokoju jest liturgia i modlitwa (Reguła św. Benedykta – RB, VIII – XX).

Jan Paweł II charakteryzuje pokój benedyktyński tymi słowami: „Jest to pokój, który rodzi się wówczas, kiedy człowiek pokornie i zgodnie ze swoim sumieniem żyje w więzach takiej ludzkiej wspólnoty, której prawo ducha stoi nad prawem materii, gdzie panuje sprawiedliwy porządek,  harmonia, gdzie wszystko w sposób właściwy służy umocnieniu Królestwa Bożego.” (Jan Paweł II, List na 1500 rocznicę urodzin św. Benedykta).

Stałość -Stabilitas

oznacza stałość w wierze, w miłości (stale rozpoczynam miłować), stałość we wspólnocie do końca życia. Reguła św. Benedykta jest ogromną pomocą w utrzymaniu stałości wewnętrznej, w trwaniu w Bogu. Wierność jako przejaw stałości pomaga przetrwać próby i wpływ dzisiejszego świata, gdzie ogólna nietrwałość zdaje się być normą.

Wspólna modlitwa liturgiczna

jest oficjalną modlitwą Kościoła, w której jesteśmy włączeni w modlitwę Chrystusa i która obejmuje swoim wstawiennictwem każdego człowieka. Wyraża także nasze osobiste spotkanie z Bogiem, miłość do Chrystusa i pragnienie wspólnej modlitwy… To znane wezwanie „Nieustannie się módlcie!” (1 Tes 5, 17) także tradycja monastyczna starała się wprowadzić w codzienne życie. Liturgia Godzin porządkuje i wyznacza rytm naszego dnia. Św. Benedykt mówi: „Nic nie może być ważniejsze od służby Bożej” (RB 43, 3). Dlatego też wspólnota mniszek zbiera się w wyznaczonych godzinach, aby recytować lub śpiewać Monastyczną Liturgię Godzin. Tradycyjną jej formą jest chorał gregoriański.

Eucharystia

Msza Święta ma centralne miejsce w życiu wspólnoty i pojedynczych członków. Jest nieustannym uobecnianiem Chrystusowej Męki i Jego Zmartwychwstania, jest uwielbieniem Boga, dziękczynieniem, a szczególnie: codziennym oddaniem na nowo siebie Jezusowi w ofierze… „Jeśli dobrze przyjęliście Ciało Pańskie, to staliście się tym, co do serc swoich przyjęliście, tzn. Chrystusem”, mówi św. Augustyn. Eucharystia jest dla nas źródłem Życia i Miłości.

Modlitwa osobista

Św. Benedykt wzywa, aby mnich często znajdował czas na modlitwę osobistą – „orationi frequenter incumbere” (RB 4, 56) – co niektórzy tłumaczą: „często rzucać się na ziemię w modlitwie”.  Podobnie w 52 rozdziale swojej Reguły pisze: „(…) niech wejdzie po prostu i niech się modli, nie na cały głos, lecz ze łzami i z głębi serca.” Modlitwa benedyktynek kontemplacyjnych ma być więc osobistym spotkaniem z Bogiem „tu i teraz” i bezwarunkowym oddaniem się „Temu, Który JEST” na wzór Maryjnego FIAT, bo „Maryja jest tą wielką Wierzącą, która pełna ufności oddaje siebie w ręce Boże, zdając się na Jego wolę” (Benedykt XVI, Sacramentum Caritatis).

Praca

tak samo jak modlitwa – jest wyrazem tego ważnego dla św. Benedykta zdania:

„Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony”

(„Ut in omnibus glorificetur Deus” (UIOGD) – RB 57, 9; 1 P 4, 11).

Dlatego każda czynność ma być uwielbieniem Boga. Nie ma znaczenia, co się robi, ale jak się to robi, ponieważ i ta „najmniej ceniona” praca, gdy wykonywana jest dla Boga,  ma ogromną wartość.

Św. Benedykt jednocześnie kładzie nacisk na zdrową równowagę pomiędzy modlitwą, duchowym czytaniem i pracą, a zarazem podkreśla: „Bezczynność jest wrogiem duszy” (RB 48,1). Jak mądry ojciec troszczy się też o to, aby ci, co wstępują do klasztoru, rozwinęli swoje dary i zdolności. Dopiero wtedy tak naprawdę mogą pracą swoich rąk i ducha uwielbiać Boga.

Lectio divina

Św. Hieronim mówi: „Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”. Czytanie Pisma pozwala spotkać się z Żywym Słowem – z Jezusem.

Słowo wprowadzone z pomocą Ducha Świętego w codzienne życie pomaga w tym, aby „być przed Bogiem dla Niego samego” oraz wypełniać Jego wolę w chwili obecnej. Według tradycji mniszej Lectio divina posiada kilka kroków, które mogą być dobrą wskazówką, jak czytać Pismo św. (i to nie tylko dla mnichów): lectio – czytanie, meditatio – rozmyślanie, oratio – modlitwa, contemplatio – kontemplacja i actio –  akcja, działanie, wprowadzenie słowa Bożego w czyn.

Gościnność

Św. Benedykt uczy nas, że „Wszystkich przychodzących do klasztoru gości należy przyjmować jak Chrystusa, gdyż On sam powie: „Gościem byłem i przyjęliście Mnie’ – Mt 25, 35” (RB 53,1).

Co więcej: „ Z największą troskliwością należy przyjmować ubogich i pielgrzymów, ponieważ w nich przede wszystkim przyjmujemy Chrystusa” (RB 53,15).

„Duch benedyktyński
sprzeciwia się wszelkiemu programowi zniszczenia.
Jest to duch odzyskiwania i odnowy,
zrodzony z głębokiej świadomości
istnienia Bożego planu zbawienia.”
(Jan Paweł II)